Vrij

Zo op het oog hebben we niks gemeen, Selma en ik. Selma is een mooie, gestylde, tengere dame, altijd op hoge hakken en perfect in de make-up. Ze ontwerpt onder haar label Tubino kokerrokken en jurken op maat, die je vrouwelijke figuur doen uitkomen. Of je nou dik of dun bent. En ik zit in de sociale hoek, mijn werk gaat over diversiteit, emancipatie, lhbti- en vrouwenrechten, ‘onderwijs en werk voor iedereen’. Ik draag Selma’s rokken en verder koop ik zelden iets wat meer kost dan een paar tientjes. That’s me.

Toch zijn we goede vrienden. Want Selma en ik snappen elkaar, eigenlijk staan we voor hetzelfde, maar dan vanaf de andere kant. Klinkt ingewikkeld, snap ik. Ik leg het uit, aan de hand van een voorbeeld. 

Afgelopen vrijdag ging ik naar een borrel in Amsterdam die Selma organiseerde. Er waren allerlei mensen: klanten, hun mannen, mede fashionista’s. En ik had er met een vriendin afgesproken, die altijd tiptop gekleed is, stijl: klassiek. Nou valt deze vriendin ook (ook) op vrouwen. Ze kwam binnen in haar baggy spijkerbroek. Want? ”Nou”, zei ze, ”jij en ik belanden op zo’n avondje vast uiteindelijk in het vrouwencircuit, en daar stellen vrouwen te vrouwelijke kleding niet op prijs”. Het lesbische uniform. Ik vind het vreselijk dat zoiets bestaat. 

Voor Selma gold ooit iets vergelijkbaars. Ze is Turkse van oorsprong. Haar vader was Imam in Turkije en hier in Nederland gastarbeider (want zo gingen die dingen). Selma is opgegroeid met veel verboden, zeker als het om kleding ging. Lang, ook in Nederland nog, droeg ze een hoofddoek. Ze trouwde met een Nederlandse man en legde langzaam, al lezend in alles wat ze maar voorhanden kreeg, het juk van de verboden van haar jeugd af. Kleding die je vrouwelijkheid maximaal benadrukt, is voor haar het summum van vrijheid. Vrouwen die naar haar workshops komen, breken vooral door hun eigen glazen plafond. Bij Selma mag je én vrouw én succesvol én jezelf (ook in kilo’s) zijn. Selma’s motto: 'laat je niets opleggen door je cultuur, door media of modetrends, maar volg je hart in hoe je er uit wil zien'. Meer emancipatie kom ik zelden tegen. 

Selma en ik vinden elkaar dus in de vrijheid om een strakke kokerrok aan te trekken als uiting van jezelf zijn. Ik heb me ontworsteld aan de baggy trousers, zij aan de hoofddoek. Wat is het verschil. En als we daar zin in hebben, doen we morgen iets compleet anders aan. Want kleding is wat je wil uitstralen maar heus niet wie je bent. Daar zijn we het vast ook in minder dan een seconde over eens. 

Diversiteitsbeleid gaat over jezelf kunnen zijn op je werk en vanuit je authentieke kracht een unieke bijdrage leveren aan het grotere geheel. Wat je daarbij het liefste aanhebt, maakt me eigenlijk geen bal uit. Maar als ik dat doe met een kokerrok aan, dan weet je bij deze hoe dat komt.

Esther
23-10-2014